Ton schreef voor het platform OpmeerLeeft! deze column over ons optreden op Zomerpop en het pad er naar toe. We nemen het met toestemming over.
Mijn tweede keer Zomerpop: Op het hoofdpodium!
Vorig jaar was ik voor de eerste keer op Zomerpop. Ik heb genoten van de sfeer, vol bewondering gekeken naar de organisatie, vol verbazing naar de grote groep vrijwilligers.
De eerste vrijdag van september stond dan ook meteen omcirkeld in mijn agenda. Het dorpsdiner, mensen ontmoeten en begroeten, genieten van het programma. Ik had er weer zin in.
Hoe anders zou het lopen. Het dorpsdiner was weer van hoge kwaliteit (ga er maar aan staan: 900 man tegelijk voorzien van warme kip en knapperige patat), de sfeer was weer gezellig, allemaal blije mensen.
Heb ik van horen zeggen.
Want ik was er niet bij. In ieder geval niet bij dat deel van Zomerpop.
Even een stapje terug naar eerder dit jaar.
Ik speel al jaren trouw en met veel plezier mijn partijtje mee bij Erato. De muziekvereniging bestaat dit jaar 65 jaar en wilde een speciaal concert organiseren als verjaardagfeestje. Dat werd PlekZat! in de Kermistent. Erato diende als basis voor een projectorkest die plaatselijke zangers en zangeressen begeleidde. Een volle tent genoot, de muzikanten nog meer.
Na zo’n groot evenement waar maanden naar toe is gewerkt met organiseren, overleggen, intensief repeteren, extra repeteren volgt toch iets van een zwart gat.
Het bestuur, altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen, kwam toevallig in gesprek met iemand die ook wel iets deed bij Zomerpop en van het een kwam het ander: wil Erato vrijdagavond de opening van Zomerpop verzorgen? De vraag werd na een peiling onder de leden al snel met ‘ja’ beantwoord.
Een commissie ging aan de slag. Want er lagen nogal wat uitdagingen.
Eerste vraag: kon het repertoire van PlekZat! worden overgenomen als we spelen in de festivaltent? Andere sfeer, ander publiek. Antwoord: nee. Repertoire en arrangementen werden gezocht waar zangeressen en zangers bij werden gezocht. Afvinken: repertoire en vocalisten waren rond.
Tweede vraag: Het orkest van Erato is niet groot genoeg voor dit optreden, hoe breiden we het orkest uit? Dankzij goede contacten met o.a. buurtverenigingen lukte dit al snel, ook oud-leden en vrienden van PlekZat! wilden graag nog een keer meespelen. Uiteindelijk zou er een enthousiast orkest van 60 man op het podium zitten, inclusief pianist en gitaristen. Afvinken: het orkest was rond.
Derde vraag: zou de zomervakantie geen roet in het eten gooien? Dat werd even passen en meten, maar met 11 repetities, deels in de vakantie, moest het haalbaar zijn. Bovendien: wij hebben Thomas als dirigent, een tovenaar voor een orkest. Afvinken: het repetitieschema was rond.
Dankzij de Bonifatiusschool ook de repetitielocatie. Spannend moment: de laatste repetitie werd met schilderstape het podium 11×7 meter in de leshal uitgezet om te kijken of het orkest inclusief slagwerk voor 5 man, dirigent en zangers wel op het podium paste. Net aan, maar het ging.
Vrijdag 6 september was de apotheose. Nadat vrijwilligers ’s morgens het podium hadden opgesteld (het was groter dan 11×7, zodat we ruimer zaten én loopruimte voor de artiesten konden creëren!), was om 16.00 uur de soundcheck. Microfoons tussen het orkest, microfoons voor de solisten in het orkest, monitoren bij de gitaristen, stemmen uittesten. De geluidsman had gouden oortjes, zo bleek ’s avonds.
En dan, 20.00 uur, hét moment waar weken naar toe was gewerkt: Erato & Friends met Opmeers Echte op het Zomerpoppodium.
Vanaf het moment dat presentatoren Kees & Tim als fanfare uit de tijd van Bert Haanstra’s film de tent binnen kwamen, konden wij laten horen hoe fanfaremuziek anno 2024 klinkt.
In een geweldige ambiance hebben we iets fantastisch neergezet, zo hoorden we na afloop van velen. Maar ook bij de muzikanten: kippenvel. Toen de volle tent het refrein van Ramses Shaffy meezong of in Engelbewaarder reageerde op de zanger. Ik vergat af en toe mee te spelen als ik om me heen keek of luisterde naar die prachtige bugelsolo van Iron Maiden of de trombonesolo in Malle Babbe. De passie en het enthousiasme van de muzikanten: zelfs de bewegingen waren er als het moest.
En dan Thomas. Wat zou Erato, wat zou een project als dit, zonder hem zijn? Terecht benoemden na afloop veel festivalgangers zijn gedrevenheid, zijn uitstraling. En zijn bezwete rug.
Mijn tweede keer Zomerpop verliep dus anders dan het eerste jaar, maar de beleving was er niet minder om. Waar ik vorig jaar naar Zomerpop ging omdat mijn zoon op het podium met Oôs Joôs stond, kon ik dit jaar ervaren hoe mooi dat is. Ik kan dat nu van mijn bucketlist afvinken.
En Zomerpop 2025? Hij staat al in mijn agenda.
AHP